بهرامی: انحلال مرکز ملی فرش یعنی نابودی صنعت فرش دستباف

مدیرعامل اتحادیه سراسری تعاونی های تولیدکنندگان فرش دستباف در واکنش به الحاق مرکز ملی فرش ایران به صندوق توسعه صنایع دستی گفت: در برخی کشورها برای زنجیره های ارزش فرش یک وزارتخانه تشکیل شده است. عبداله بهرامی، مدیرعامل اتحادیه سراسری تعاونی های تولیدکنندگان فرش دستباف در گفتوگو با خبرنگاراقتصادی خبرگزاری تسنیم، در واکنش به الحاق مرکز ملی فرش ایران به صندوق توسعه صنایع دستی و فرش دستباف گفت: این کار به مثابه این است که اقدامی دیگر برای فنای فرش دستباف در حال رقم خوردن است.

وی ادامه داد: هنر صنعت فرش دستباف ایران که چندین میلیون نفر به آن اشتغال داشته و ارتزاق می‌کنند تنها صنعت بومی سازی شده کشور و تنها برند ملی ایرانی است که جهانیان آن را می‌شناسند، نام قالی ایرانی با نام ایران عجین شده و موجب فخر و مباهات و نشان از فرهنگ و هنر غنی این سرزمین دارد. در برخی کشورهای همجوار فقط به خاطر داشتن یکی از زنجیره های ارزش این صنعت بزرگ مثل تولید ابریشم یک وزارتخانه بنام وزارت ابریشم تشکیل می‌شود اما در کشور ما با وجود آنکه می‌دانیم در تولید ابریشم، پشم، پنبه این همه مزیت داریم و چقدر این هنر صنعت به عنوان شغل مکمل دامپروری و کشاورزی در افزایش درآمد خانوارهای روستایی و عشایر و زنان خانه دار و سرپرست خانوار مهم است ،اما متأسفانه اقدامی برای توسعه و بهینه سازی این صنعت انجام نمی‌شود.

بهرامی بیان کرد: چندین سال است که کلیه دست اندر کاران این هنر صنعت از دولت ها مکرراً درخواست نمودند که وزارت فرش دستباف تشکیل شود تا با برنامه ریزی و حمایت بتوان فرش ایرانی را به دنیا عرضه کرد. این در حالی است که علاوه بر اینکه این انتظار به یک خواب و خیال تبدیل شده است؛ بلکه چندین روز است که زمزمه الحاق مرکز ملی فرش ایران ( متولی فرش ایران ) به صندوق توسعه صنایع دستی و فرش دستباف، وزارت میراث فرهنگی شنیده می‌شود.

وی افزود: از رئیس جمهور و هیات وزیران انتظار داریم که اگر نمی‌توانند گُلی بر سر فرش بزنند حداقل بیشتر از این تحقیرش نکنند، فرش دستباف به اندازه کافی مورد نامهربانی قرار گرفته و دیگر بیش از این در حق این قشر مولد و شرافتمند ظلم روا ندارید، جامعه هنر صنعت فرش دستباف از دولت تدبیر و امید انتظار دارد اگر نمی‌تواند وزارت فرش تشکیل دهد، حداقل در حد یک معاونت وزارت صمت مرکز ملی را ارتقاء دهید نه در حد یک بخش از یک صندوق نو پا آن را محکوم به فنا نمائید.   

وی ادامه داد: باتوجه به اینکه ما در دوهه قبل سالانه حدود یک ونیم میلیارد دلار صادرات فرش دستباف داشته ایم، جمعیتی بالغ بردومیلیون نفر بافنده در این شغل اشتغال دارند و حدود هفت میلیون نفر از این شغل ارتزاق می‌کنند. متاسفانه به دلایل گوناگون ازجمله تحریم ها ،سخت شدن مراودات مالی و سیاسی، عدم حمایت جدی دولت، قطع بیمه قالیبافان، افزایش قیمت تمام شده و نبود برنامه راهبردی ،عدم حضور وتبلیغات موثر دربازارهای هدف و...باعث شد که صادرات این کالای استراتژیک روندنزولی داشته باشد تا جاییکه صادرات سالانه در سالهای اخیر به 400 تا 500 میلیون دلار رسید که این رقم در سال 98 متأسفانه به دلیل تحریم مجدد دولت آمریکا وسیاست غلط داخلی در خصوص مصوبه بانک مرکزی وایجاد تعهد ارزی برای صادر کنندگان فرش به حدود 70 میلیون دلار رسید و ایران به جایگاه سوم صادرکننده فرش جهان تنزل پیداکرد.

*بیکاری قالیبافان در دوران کرونا

 بهرامی گفت: باتوجه بحث بیماری ویروس کرونا متأسفانه همه مجتمع های قالیبافی کشور تعطیل شده وبه دلیل بسته شدن فروشگاه های تأمین مواد اولیه قالیبافی عمده کارگاه های خانگی هم تعطیل شدند وبیش از یکصد هزارنفر قالیباف بیکار شدند وباتوجه به کاهش شدید صادرات وعدم فروش فرش در بهمن واسفند 98 می‌توان گفت که بدترین دوران فرش دستباف در سال 98 رقم خورد.

مدیرعامل اتحادیه سراسری تعاونی های تولیدکنندگان فرش دستباف افزود:  حالا دولت به جای اینکه برای جبران این خسارت بزرگ فکری کند و مشکلات بیمه ای و تأمین مالی و حذف پیمان سپاری را در دستور کار قرار دهد، می‌خواهد مرکز ملی فرش ایران را به یک صندوق تازه تاسیس در وزارت میراث فرهنگی الحاق نمایند.

وی گفت: این درحالی است که چندین سال است همه دست اندرکاران حوزه هنر صنعت فرش دستباف انتظار داشتند که با توجه اینکه این صنعت تنها صنعت بومی سازی شده کشور است وجمعیت چند میلیونی را تحت پوشش داشته است و در ارز آوری واشتغال وامنیت اجتماعی زنان سرپرست خانوار و روستاییان حائز اهمیت بوده است به وزارت قالی ایران تبدیل شود؛ در کمال ناباوری می‌خواهند این نیم رمق باقی مانده را هم نابود کنند. اگر چنین شود نماینده کل فرش کشور جزئی از زیر رسته یک صندوق تازه تاسیس در وزارت میراث فرهنگی می‌شود. پر واضح است که پشت چنین اقدامی هیچ استدلالی وجود ندارد، فقط شانه خالی کردن از بار مسئولیت است که در سال جهش تولید بر عهده دولتمردان است.